Biało-czerwona flaga wraz z białym orłem oraz „Mazurkiem Dąbrowskiego” stanowią symbole Rzeczypospolitej Polskiej. Wynika to z art. 1 ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych. Szanowanie tych symboli jest zarówno obowiązkiem, jak i prawem każdego Polaka. Tak samo muszą postępować wszelkie organizacje, instytucje oraz organy państwowe. Ochrona tychże symboli przewidziana jest w odrębnych przepisach. Najpowszechniej spotykane w przestrzeni publicznej są polskie barwy narodowe – kolor biały i czerwony.

Podstawowe dane techniczne prawidłowej flagi Polski

Oba kolory muszą znajdować się w prawidłowym układzie, który nawiązuje do barw obecnych na chorągwi polskiej, która stanowiła oficjalny symbol Polski od czasów średniowiecznych. W polskim godle biały orzeł znajduje się na czerwonym tle i stanowi kluczowy element godła. Z tego względu na każdej fladze kolor biały musi znajdować się na górze. Gdybyśmy zamienili miejscami kolor biały z czerwonym, uzyskalibyśmy flagę Indonezji. W przypadku flag wieszanych pionowo czerwień powinna znajdować się po prawej stronie płaszczyzny, gdy oglądamy ją z przodu. Poprawne odcienie barw narodowych są regulowane w tej samej ustawie, która określa wszystkie symbole Rzeczypospolitej Polski. Oprócz kolorów istotne są także proporcje flagi. Prawidłowy stosunek długości boków to 5:8 i został określony w ustawie z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że flaga o wysokości 1 m musi mieć szerokość wynoszącą 1,6 m. W przeciwnym razie nie mamy do czynienia z flagą tylko barwami narodowymi. Co więcej, prostokąt ten należy umieścić na maszcie, aby zyskał on miano flagi.

Historia polskiej flagi narodowej

Flagę zaczęto używać w roli symbolu państwa już w XVIII wieku, kiedy zaczęła kształtować się idea państwa narodowego. Szczególnie spopularyzowała to amerykańska wojna o niepodległość oraz rewolucja francuska. Pierwszym dokumentem regulującym kwestię polskiej flagi jest uchwała Sejmu Królestwa Polskiego przyjęta 7 lutego 1831 roku. Biało-czerwony kolor flagi Polski stanowił kompromis pomiędzy wariantem promowanym przez Augusta II Mocnego (białą flagą) oraz barwami konfederacji barskiej (biało-czerwono-szafirową). Ostatecznie zdecydowano się na kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego – biel i czerwień. Dopiero 1 sierpnia 1919 roku zdecydowano, że flaga będzie składała się z dwóch podłużnych równoległych pasów. Kwestia odcienia czerwieni pozostawała nierozwiązana i na przestrzeni lat zmieniała się kilkukrotnie. Obecny wygląd flagi polskiej ustalono w roku 1980, kiedy to odcień czerwieni opisano w przestrzeni CIELUV.

Czym jest Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polski?

Jest to bardzo młode święto państwowe, gdyż ustanowiono je dopiero w 2004 roku. Zamiarem jego twórców było promowanie wiedzy o polskich symbolach narodowych. Mimo statusu święta państwowego nie jest to dzień ustawowo wolny od pracy. Dzień Flagi obchodzimy 2 maja, gdyż data ta upamiętnia polskich żołnierzy z 1. Dywizji Kościuszkowskiej, która w roku 1945 zawiesili polską flagę na Kolumnie Zwycięstwa w Berlinie. Istnieje drugi powód, dla którego wybrano właśnie ten dzień. Za czasów PRL Święto Konstytucji 3 maja było nieuznawane przez komunistyczne władze. Z tego powodu Polacy musieli zdejmować flagi zawieszone 1 maja z okazji Święta Pracy. Pierwotnie Dzień Flagi miał być Świętem Orła Polskiego, ale zmieniła to decyzja ówczesnego Sejmu. 2 maja stanowi także Dzień Polonii i Polaków za Granicą. Chodzi o to, aby tego dnia Polacy na całym świecie świętowali polską tożsamość oraz uczyli się o symbolach narodowych Rzeczypospolitej Polski.